na kwart voor negen valt alles tegen

en dan sta je weer helemaal alleen, na kwart voor negen, op een gewone vrijdagavond.
het begint allemaal om kwart over 7, het plezier, de pret. Dan lijkt eventjes alles helemaal geweldig, en voel ik me goed, helemaal tof. Zoiets kan je lekker een beetje socializen met vrienden en bekenden noemen. Je kan het ook gelukkig zijn noemen, want op die momenten voel ik me gelukkig. maar na kwart voor negen, als dat deel van de avond weer afgelopen is, voel ik me depressief. Heel depressief. Ik sms mijn vader dat hij moet komen, hij reageert niet, maar ik weet dat hij nu onderweg zal zijn.
Ondertussen loopt iedereen weg, niemand kijkt meer naar me om, behalve 2 meisjes die roepen dat ze weg zijn. Iedereen gaat snel weg, want het is koud, donker, en kil buiten.
 Daar sta ik dan.
Helemaal alleen,
verlaten.

en ja, ik weet hoe het voelt, ik maak het vaker mee hoor, maar geloof me, dat wil nog niet zeggen dat het anders voelt als de eerste keer. Het went niet, en dat wil ik ook niet, want je aan niet leuke dingen wennen is niet ok. dat hoort gewoon niet, dus ik hoop dat dat ook nooit gebeurt. Maarja, zoiets kan je natuurlijk niet voorspellen he.
Ik loop nu eigenlijk maar wat rond te bazelen, wat heb ik nou weer te zeggen in een eerste post van een blog die ik misschien een uurtje geleden aan heb gemaakt.
allemaal onzin, niet?

AANGENAAM
ik ben een meisje, met een best apart leven, ik voel me vaak niet goed, en heb daar geen reden voor. ik schrijf op deze blog omdat ik graag alles kwijt wil kunnen wat me dwars zit, of iemand het leest maakt me niet uit, ik ben open. het boeit me niet meer wat je wel of niet weet, het is toch allemaal niet erg. het komt wel goed, dat komt het altijd, altijd weer.

maar na kwart voor negen, valt alles tegen, dan valt alles stil rond me heen, en dan loop ik rondjes op de stoep voor het gebouw waar ik net uit kom gelopen. Ik kijk naar binnen en zie mensen veel plezier hebben, ze lopen rond met koffie, en lekkere broodjes, en de gang erna is voor iedereen een biertje. We werden, en worden iedere vrijdagavond hartelijk verwelkomd om kwart over zeven. om kwart voor negen moeten we weer weg, en als we nog binnen zijn lijken ze het erg te vinden.
 Maar dan ben je buiten, dan loopt iedereen van je weg, en dan voel je je eenzaam en verlaten. binnen is het gezellig, maar ze laten je buiten staan, niemand zal ooit naar buiten komen om te zeggen 'kom, kom naar binnen, het is daar toch hartstikke koud, kom hier en kom met me mee!' nee, zeker niet..
af en toe zie je zelfs mensen buiten komen, of van buiten naar binnen komen, je kent ze, ze kennen jou, maar ze zeggen geen hoi. Ze weten dat je er bent, maar ze kijken je niet eens aan. Zoiets voel ik gewoon, en dan voel ik me gekwetst. Geeft er dan niemand om mij? doe ik er niet eens toe? ben ik lucht?
het lijkt vreemd, voor me je ziet me blijven lachen, maar in feite verberg ik mijn ware zijn met grappen.

na kwart voor negen, is alle vreugde over, het liefst kruip ik dan in bed en ga ik lekker mijn band opbouwen met dromenland, maar helaas. als ik al in bed lig, kan ik nooit slapen, helaaaaas.
na kwart voor negen, valt alles gewoon ontzettend tegen.

God is love,