Ik hoop dat ik op een dag gitaar kan spelen. Dan wel op op een gitaar die ik bij het vuilnis vond. Hopelijk eentje met missende snaren, deuken en een bananenschil eraan zoals je dat altijd in tekenfilms ziet. Op mijn dan afgetrapte rode vans loop ik naar een plek waar verder niemand is behalve jij. Een zachte zon tintelend op mijn huid daarna een koud briesje dat me kippenvel geeft. En dan zit ik daar samen met jou waarschijnlijk starend naar de grond, struikelend over mijn eigen woorden, knijpend met mijn ogen tegen de zon waarbij je alle rimpels van mijn gezicht ziet en zand in mijn mond of meeuwenpoep op mijn hoofd. De zon verblind mijn zicht, maar jouw ogen ontgaan me niet. Ze lijken op te lichten, alsof de zon in je ogen is. Het laat me lachen, en jou ook want ik zie de kuiltjes in je wangen. En hoewel alles dan fout gaat in mijn ogen, voelt het perfect omdat ik dan met jou ben. Maar daar droom en schrijf ik alleen nog maar hopend dat je ooit op de link van mijn blog klikt en nadenkt en dat dan de gedachte naar boven schiet dat dit voor jou is. Mijn gevoel heeft namelijk alles opgegeven. Ik heb jou opgegeven. Ik heb de liefde opgegeven.
ik had ooit ruzie met een vriend, ik heb tegen hem gezegt dat als ie ooit nog contact met me zou willen, als ie er klaar voor zou zijn, zou hij me een brief moeten sturen. en ja, dat deed ie,
wat een schat.
ik heb een brief gekregen en ik zit op het moment gewoon heel hard te huilen, ik mis hem zo..
God is love,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten