Hoe kan ik dit verwoorden dat gevoel wat van binnen zit? Dat kan trouwens niet, want ik weet niet wat ik voel. Ik kan alleen een beschrijving geven met welke dingen ik in me hoofd zit. Maar nee, dat doe ik je niet aan. Ik weet niet hoe iemand zich voelt die een perfect leven heeft, niemand weet dat want niemand heeft dat. Ik kan je ook niet vertellen hoe iemand zich voelt als zij of hij een oorlog heeft overleefd. Ik kan je niet veel vertellen meer, zeker nu niet meer. Spreken doe ik niet, laat staan naar je kijken. Denken doe ik wel, maar hoe moet dat zonder een idee.
Ik kan je alleen vertellen hoe het voelt als je in de put zit. Een ronde toren, zonder ramen waar je dan onderaan zit. Alleen, verdrietig en zonder hoop. Je denkt dat je er nooit uit kan komen. Je probeer het zelf maar telkens weer zit je er. Je kan het niet, dat weet je zelf ook ergens wel.
Ik kan je ook vertellen hoe het voelt als iemand je er uit probeert te halen. Er wordt een touw naar beneden gegooid en er wordt gezegd dat je moet klimmen, maar halverwege zijn ze weg, daar zit je dan weer op de koude, donkere grond.
Verder kan ik je ook vertellen hoe iemand je daadwerkelijk eruit haalt. Daar is nu iemand mee bezig. Hij tilt me telkens op en slaat een arm om me heen. Hij probeert me uit de put te tillen en telkens tilt hij me een stukje verder. Ik ben nog niet gevallen, want hij vangt me op. En wanneer mijn armen moe zijn van het kleine stukje klimmen wat ik zelf doe. Geeft hij me nog wat kracht om toch door te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten