Daar zat ik dan. Ik bevond mij op de weg der liefde, een weg die ik voor mezelf niet voor mogelijk zag te bewandelen. Je reist eenmans het leven door, niet geheel afzonderlijk en onafhankelijk van anderen, maar toch onderneem je deze reis grotendeels zelf. Je draagt jouw tas op eigen schouders, en gaandeweg wordt deze zwaarder en zwaarder tot je besluit er wat uit weg te halen. Soms vernietig je dit, maar soms leg je het gewoon neer op de grond, kijkt er nog een laatste keer naar en vervolgt vervolgens jouw reis. Gedurende deze reis denk je weleens terug aan hetgeen je hebt achtergelaten, een intens gevoel van verdriet treft jou en je besluit jezelf niet hierin mee te trekken. Geheel afsluiten lukt niet, want tijd heelt immers geen wonden, maar voorziet ze van een onopvallend, soms opvallend litteken dat de herinnering keer op keer vormt. Verwerken gebeurd wel over tijd, 'geef het een plekje', dus doe ik dit en wandel met fermere stappen verder...
En ineens is daar het lichtje in de duisternis, een verlichtende hand tegen de pijn, een geschenk. Tastbaar als in het fysieke, en beleefbaar als in gevoel. De wereld die jij zag te trotseren in je eentje, is nu een wereld die je besluit te delen met een geliefde. Liefde, affectie...kostbare geschenken die een diepere betekenis bezitten. Ik kan jou een mooi cadeau geven in materiele zin, jij zal het aannemen en wellicht zelfs mooi vinden. Maar ik kan jou ook woorden schenken, gesproken door het hart en door daden verwezenlijkt. Je zal deze koesteren, ergens heel diep, en op een willekeurig moment oproepen. Waarom? Omdat jouw hart de mijne is, jouw liefde mij toebehoort en ik jou mijn leven schenk...
Ik wou hem nog een enkele keer willen zien. Hem met mijn ogen willen aanschouwen, zonder een woord met hem te hoeven wisselen. Gewoon hem kunnen waarnemen met mijn zintuigen, om hem vervolgens te kunnen vatten in herinneringen en deze wanneer het moment daar is, op te roepen alsof hij nog in leven was.
Ik wou hem nog een laatste keer willen aanraken, zijn huid willen voelen. Als de realiteit het toe zou laten, zou ik voor even mijn lippen op de zijne drukken, een zacht, liefkozend gebaar. Een beroering om de herinnering nog meer vorm te geven, want ik was bang hem te verliezen.
Ik wou hem nog een laatste keer willen horen. Hij hoefde niet tegen me te praten, zijn stem zou voldoende zijn. Ik wilde deze koesteren, en in gedachten kunnen toevoegen aan geconstrueerde beelden die naarmate de tijd vorderde steeds meer vervaagden. Want waar ik echt bang voor ben, is hem te verliezen aan vergetelheid. Zijn contouren te zien vervagen, alsof zijn bestaan slechts een illusie was, een onwerkelijk besef....
1 opmerking:
wauw echt heel mooi geschreven meid <33.
& over je reactie; haha ja maar ik ben niet echt van al die kleurtjes. Want als ik dan bijvoorbeeld een roze koop en ik heb die dag geen roze aan, dan vind ik dat er niet bijpassen. En zwart en wit passen eigenlijk overa bij hihi <33.
Een reactie posten